Początki Newcastle United FC sięgają jeszcze czasów wiktoriańskich i rywalizacji dwóch lokalnych klubów: Newcastle East End i Newcastle West End. Usytuowane po przeciwnych stronach miasta drużyny uformowały się w na początku lat 80-tych XIX wieku i pierwotnie specjalizowały się w grze w krykieta. Wielka rywalizacja pomiędzy dwoma stronami trwała przez wiele lat, ale w 1892 roku zaznaczyła się przewaga East End. West End szybko popadło w kłopoty finansowe, w związku z czym rywale przejęli ich stadion - St. James' Park. Niebawem zmieniono nazwę klubu na Newcastle United, a czerwono-białe koszulki zastąpiono trykotami w czarno-białe pasy, które od tej chwili są jednym z symboli Newcastle. W 1893 klub został włączony do Football League i od tej chwili Magpies mogli podbijać piłkarską Anglię. Tuż przed końcem wieku Newcastle uzyskało promocję do najwyższej klasy rozgrywek po serii "Test Matches" - ówczesnej wersji dzisiejszych spotkań Play-Off.
Drużyna United rosła w siłę, ale problemów także nie brakowało. Na szczęście finansowa pomoc dyrekcji utrzymała klub przy życiu i poziom piłkarskiego rzemiosła w Tyneside szybko wzrastał. Zapoczątkowano politykę sprowadzania utalentowanych piłkarzy (głównie ze Szkocji) i w ten sposób powstała ekipa mogąca rywalizować z całą Anglią. Do osiedlonych w Newcastle Billa McCrackena, Jimmy'ego Howie, Petera McWilliama i Andy'ego Aitkena dołączyli tacy piłkarze jak: Colin Veitch, Jackie Rutherford, Jimmy Lawrence i Albert Shepherd, tworząc niesamowitą mieszankę. W tym czasie zawodnicy Newcastle trzy razy zdobyli Mistrzostwo Ligi i aż pięć razy dotarli do finału Pucharu Anglii. Te dziesięć lat, aż do rozpoczęcia I wojny światowej, były okresem dominacji Newcastle. Geordie mogli pochwalić się efektownym i "rozrywkowym" jak na te czasy stylem gry.
Lata powojenne również były pełne wrażeń i sukcesów. W 1924 roku drużyna podniosła Puchar Anglii pokonując na Wembley Aston Villę. Rekordowy jak na tamte czasy transfer szkockiego środkowego napastnika Hughiego Gallachera sprawił, że trzy lata później Newcastle zdobyło czwarte mistrzostwo. Koszulkę w czarno-białe pasy przywdziały także inne wielkie nazwiska. Oprócz legendarnego Gallachera, barw Newcastle bronili Neil Harris, Stan Seymour i Frank Hudspeth. Seymour odegrał wielką rolę w historii klubu, także jako późniejszy manager i dyrektor. W1932 roku piłkarze powrócili na Wembley i w finale FA Cup w bardzo kontrowersyjnych okolicznościach pokonali Arsenal 2-1. Przedmiotem wielu dyskusji stała się bramka Newcastle na 1-1, kiedy to Richardson dośrodkował już spoza linii końcowej boiska. W tym czasie w klubie grali tak wielcy zawodnicy jak Sammy Weaver, Jack Allen, a dodatkowo został zatrudniony pierwszy manager w historii - Andy Cunningham.
Po tryumfie na Wembley forma zawodników znacznie spadła i w 1934 roku po raz pierwszy w historii drużyna została zrelegowana do niższej klasy rozgrywek. Niestety z tych samych przyczyn spadła do Second Division, na przestrzeni jednego tygodnia przegrywając z Liverpoolem 2-9 i Evertonem 3-7. Proces odbudowy klubu trwał przez kilka lat aż do rozpoczęcia II wojny światowej i stał się udziałem byłej gwiazdy Stana Seymoura, który wszedł do zarządu. Silny charakter i dobra wola utorowały drogę Newcastle United na salony i dobre dni powróciły do Tyneside.
Opracował: Krzysztof "Krzychu" Gomułka
